ป๊ะป๋า ไอเลิฟยู

กว่าเจ๊เฟี๊ยตจะเล่น skype ก็เนิ่นนานโขอยู่ แต่เล่นช้ายังดีกว่าไม่เล่นนะจ๊ะ ;) วันนี้ได้คุย skype กับเจ๊เฟิี๊ยตเป็นครั้งแรก ดีใจมากๆ เพราะว่าปกติคุยกับม๊า ม๊าก็อยู่ที่คอนโด ไม่ได้เห็นหน้าป๊า หรือว่าอาม่าเลย
ถือว่าวันนี้สาลินีโชคดีประมาณ 4 ชั้น ได้คุยกับเจ๊เฟี๊ยต ป่าป๊า อาม่า แม่โอ ครบเซ็ต :)))

วันนี้พอเห็นหน้าป๊า น้ำตาเจ้ากรรมจะไหลให้ได้ ความจริงแล้วก็ถามข่าวคราวจากม๊ามาโดยตลอด ว่าป๊าเป็นไงบ้าง สบายดีมั๊ย ส่งโปสการ์ดกี่ใบ ๆ ไปให้ ก็ไม่รู้ว่าป๊าจะดีใจรึเปล่า จนวันนี้ได้เห็นหน้าป๊า ถึงได้รู้ว่าไอ่เจ้าเวลาเกือบ 7 เดือน ที่เคยคิดมาโดยตลอดว่าผ่านไปไวอย่างกับโกหก มันไม่ได้ไวอย่างที่คิดเลย มันเนิ่นนานจนคิดว่า โหหหห นี่ไม่ได้เห็นหน้าป๊ามานานแค่ไหนแล้วเนี่ย ป๊าไม่ได้ยินเสียงเรามานานแค่ไหนแล้วนะ เห็นแล้วอยากกจะกลับไปกอด ไปหอมแก้มป๊าซะตอนนั้นให้ได้ ได้แต่บอกป๊าว่าเราสบายดี ไม่ได้หักโหมเลย พักผ่อนเต็มที่ อ้วนจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว ฮ่าๆๆ ไม่อยากให้ป๊าเป็นห่วง ให้เราเป็นห่วงป๊าอย่างเดียวก็พอแล้ว คุยไปน้ำตาจะไหลไป จนเจ๊เฟี๊ยตต้องบอกว่าไม่ต้องร้อง ฮ่าๆๆๆ เมื่อก่อนขี้แยยังไง แก่มาก็ยังไม่เปลี่ยนอยู่ดี เห็นอย่างนี้แล้ว อยากรีบๆ จบไวๆ ซะงั้น เฮ้อออออ คิดถึงทุกคนที่เชียงใหม่จริงๆ T^T

ป๊ะป๋า นี่เราเจอหน้ากันครั้งแรกในรอบ 7 เดือนนะ :))

Postcard for my Super Papa

โปสการ์ดสำหรับป๊า ในรอบสามชาติครึ่ง :P

อยู่ในกระป๋อง อย่างมีความสุข

"ตกกระป๋อง" เป็นอาการที่แสดงให้เห็นถึงการหมดความสำคัญ หรือมีสิ่งอื่น/คนอื่น ที่มีความสำคัญกว่ามาแทนที่เรา เป็นอาการที่มีความหมายในแง่ลบอย่างชัดเจน และอาจมีอาการน้อยอกน้อยใจปะปนอยู่เล็กน้อยถึงปานกลาง

เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา สาลินีได้เข้าใจถึงอาการ "ตกกระป๋อง" ด้วยตนเอง T^T มันเริ่มมาจากความพยายามที่จะกลับแผ่นดินเกิด ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ โดยการวางแผนแบบคิดเอาเองว่าจะกลับในช่วงเดือน พ.ค. ของปี 2554 เพราะ เดือน ม.ค. จะ submit เปเปอร์สำหรับ conference หลังจากนั้นจะเตรียมเขียนเปเปอร์เพื่อส่งลง International Journal และจะส่งประมาณช่วง มี.ค. หลังจากนั้น (อีก) ตอนช่วงต้น พ.ค. ที่ ลียง เป็นเจ้าภาพจัด conference เราก็จะต้องอยู่ช่วยงาน และอาจจะต้องมีเปเปอร์สำหรับ Present ด้วยเหมือนกัน เพราะฉะนั้น กลางๆ ถึงปลายๆ พ.ค. น่าจะเป็นเวลาที่กลับบ้านได้ หลังจากการวิเคราะห์ด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงแล้ว ก็เอาไอเดียนี้ไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษา คำตอบที่ได้รับคือ "อืมม ชั้นว่าเธอน่าจะกลับช่วง ก.ค. นะ เพราะว่าเป็นช่วงปิดเทอมของที่นี่ และช่วง พ.ค. ถึง มิ.ย. เราน่าจะทำงานกันได้และน่าจะเขียนเปเปอร์อะไรออกมาได้ซักอันนะ" (-_______________-") จบไป นึกว่าจะได้กลับเร็วหน่อย เอาเป็นว่าเลื่อนไปอีกเดือน สองเดือน แต่ด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวง เหตุผลของฉันมันฟังไม่ขึ้นจริงๆ

โอเค กลับ ก.ค. ก็ได้ แต่หม่าม๊าออกจะบ่นทุกวัน ว่าแม่คิดถึงลูกโน่นนี่ แม่รักลูก อยากเจอ ฯลฯ โถๆ ถ้าเรากลับช้ากว่าที่เคยบอกไว้ หม่าม๊าคงเสียใจน่าดู (นี่ก็คิดเอาเอง) เลยครีเอทแผน B ขึ้นมาทดแทน อืมมม ฉันกลับไปหาแม่ไม่ได้ งั้นให้แม่มาหาก็น่าจะดี ว่าแล้วก็วางแผนเอง ว่าให้ฟอร์ดพาหม่าม๊ามาเที่ยวฝรั่งเศส ซักช่วง มิ.ย. ฟอร์ดจะอยู่นานกี่มากน้อยก็ได้ แล้วแต่ว่าจะลางานมาได้แค่ไหน แต่ให้หม่าม๊าอยู่กับเราซักเดือนนึง แล้วก็บินกลับบ้านพร้อมกันในช่วง ก.ค. (แหม เป็นแผนที่แสนจะเพอร์เฟกต์ หม่าม๊าต้องดีใจแน่นอน)

วันนี้พอได้คุย Skype กับหม่าม๊า เราก็คุยกันกุ๊กกิ๊กตามประสาแม่ลูก คุยกันถึงเรื่องคุณหลานที่ตอนนี้อยู่ในพุงเจ๊เฟิร์น ฉันก็บอกว่าฉันเห็นรูปเค้าในพุงเจ๊เฟิร์นแล้ว น่ารักมาก ฉันรักเค้าไปแล้ว ม๊าก็บอกว่าคราวนี้เจ๊เฟิร์นคงตกกระป๋องแน่ๆ มีแต่คนรักหลาน ม๊าบอกเจ๊เฟิร์นให้ไปหากระป๋องมาอยู่ เพราะลูกจะแย่งความสำคัญไปหมด ฮ่าๆๆๆ พี่สาวฉันตกกระป๋องไปแล้วเหรอเนี่ย

หลังจากนั้น ฉันก็รีบแจ้งข่าวที่จะได้กลับช้ากว่าเดิมให้ม๊ารู้ทันที
ฉัน: "แม่จ๋า ไอชาบอกว่ากลับ พ.ค. เร็วไป ให้กลับซัก ก.ค. ดีกว่ามันเป็นช่วงปิดเทอมพอดี"
ม๊า: "อ๋อ ไม่เป็นไรลูก กลับช่วงนั้นก็ได้" (เอ๊ะ!! ไหนบอกว่าคิดถึงไง ไหงไม่มีโอดครวญ)
ฉัน: "แต่หนูก็กลัวจะทนความคิดถึงแม่ไม่ได้ หนูเลยว่าให้แม่มาหาหนูที่นี่ตั้งแต่ มิ.ย. แล้วเรากลับพร้อมกันช่วง ก.ค. ดีมั๊ยจ๊ะ ให้ฟอร์ดมากับแม่ แต่ฟอร์ดจะกลับก่อนก็ได้ แล้วเรากลับด้วยกัน ดีมั๊ยจ๊ะ"
เจ๊เฟี๊ยต: "แต่ช่วง ปลาย ๆ มิ.ย. กับช่วง ก.ค. ม๊าจะไปอเมริกานะ จะไปอยู่กับเจ๊เฟิร์น เพราะเฟิร์นน่าจะคลอดช่วงนั้น"
ฉัน: "อ้าวเหรอ แง๊ แล้วอย่างนี้กลับบ้านไปจะได้เจอหม่าม๊ามั๊ยเนี่ย"
ม๊า: "ก็่ช่วงแรกๆ ต้องมีคนไปดูแลทั้งเจ๊เฟิร์น ทั้งลูกเจ๊เฟิร์น นะลูก แม่ก็คงไปอยู่กับเจ๊เฟิร์นพักนึง ไม่เป็นไรหรอกเนาะ"
ฉัน: "โหยยยยย หนูรู้แล้ว ว่าคนที่ตกกระป๋อง ไม่ใช่มีแต่เจ๊เฟิร์นคนเดียว T^T"

นี่ฉันก็ตกกระป๋องไปด้วยเหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆ ไม่คิดไม่ฝันเลยจริงๆ ตอนแรกนึกว่าไอเดียสุดเจ๋ง (คิดเอาเอง) จะทำให้หม่าม๊าดีใจ นับวันรอได้เจอกันนะเนี่ย แต่ไอ้การตกกระป๋องแบบนี้ มันไม่เห็นจะมีความรู้สึกน้อยอกน้อยใจเลยแฮะ สงสัยเป็นเพราะฉันเองก็อยากให้ม๊าได้ไปดูแลเจ๊เฟิร์น ได้ไปเลี้ยงหลานด้วย ฉันยังอยากไปเหมือนกันนะเนี่ย หรือสงสัยเป็นเพราะฉันรักหลานไปแล้ว เลยตามใจเค้าหมดเลย (นี่เค้ายังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำนะ ว่าฉันรักเค้ามากขนาดนี้เนี่ย) เฮ้ออออ ตกกระป๋องก็ตกกระป๋องเหอะ รู้สึกว่าอยู่ในกระป๋องแบบนี้ มันก็มีความสุขดีเหมือนกันนะเนี่ย

^_____________________________________________^

โอยยยยย เมื่อไหร่จะได้เห็นหน้าหลานซักที :))